Was geen pretje... een af andere assistent had gezegd dat hij niet vastzat en ze er hem zo konden uit trekken. Niet dus. Na hard trekken en pijn voor Sofie is er geen beweging in te krijgen. Dan toch maar het verband rond de halve gips er gedeeltelijk af, watten er af, doorbloede compressen er af weken , om dan te zien dat de drain toch met een plakbandje vast hing... en dan moet die drain er nog uitgetrokken... Elk van de bovenstaande stappen was een klein drama vooral omdat ze zich verander voelt en de verpleegsters niet meer vertrouwd. We laten Sofie zoveel mogelijk zelf doen want dat heeft ze het liefst. Zelfs de drain er uit trekken wou ze zelf doen, maar ze kon er niet aan... Ze heeft vandaag ook zelf het eerst infuusje uit haar arm mogen halen (jaja dat leest u goed, dat doet ze zelf).
Sofie stond erop dat ik dit allemaal aan u vertelde, beste lezer van de blog...
En dan is er nog dat klein koortsje dat sinds maandag tussen 37,8 en 38,6 schommelt (medische praat: met een crp van 120, maar witte wel netjes boven de 7000). Volgens de dokters zien ze dat wel meer na grote operaties... ze voelt er zelf niks van en is vrolijk genoeg. Maar voor de mama en papa weer iets bij om door het hoofd te spoken.
----------------------
Wasn't easy ... some assistent that joined the surgery claimed that the tube was not fixed and could be removed easily just by pulling. Not. After hard and painful pulling it doesn't move a milimeter. So we have to take off the bandage, cottonwhool, blood drained compresses to find out the drain is taped to the leg. Each step in the removal is a drama mainly because she feels betrayed and doesn't trust the nurses any more. We let Sofie do most of it herself because that how she likes it the most. She even wanted to pull out the drain herself but she couldn't reach it...
Today she also pulled out the first infusion out of her arm (yeah, yeah, all by herself) and she insisted that we told you about this on the blog...
And then there is still a small fever since monday between 37.8 and 38.6 degrees (medically spoken: CRP is 120, but white blood cells still at 7000). According to the doctors this is not abnormal after such a big surgery. Sofie herself feels quite joyfull. But for mum and dad it sticks in the head.
ik weet waar ik mijn verpleegsterhulp ga vinden: bij SOFIE! Zou fantastisch zijn om zo iemand zonder te verpinken drains en infuzen uit te laten trekken! Mijn patient had vanavond beslist zelf zijn thoraxdrain uit te trekken (nochtans ook vastgenaaid en het was ook nog niet de bedoeling) en bij een andere pte moest ik het infuus eruit halen en een nieuw prikken. Je ziet Sofie, we zijn met heel veel solidair ;-) Hele dikke pakkerd van ons beiden ginder ver in Nederland.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk is het koortsje snel weg en is het gewoon haar beentje dat ook even moet wennen aan de nieuwe situatie. Zo'n operatie is niet niks natuurlijk. Wel knap Sofie dat jij alles zo zelf doet ! Ik denk dat vele grote mensen die zelfs niet durven, maar jij wel, stoer! Wij duimen in elk geval dat de pijn snel betert en de vrolijkheid de hele dag aanwezig kan zijn.
BeantwoordenVerwijderenLetterlijk bijna flauw gevallen bij het lezen van rukken aan drains en infuus zelf uittrekken enzo. Op dat gebied ben ik absoluut geen held, maar Sofie des te meer blijkbaar. Proficiat super Sofie, je bent mijn held.
BeantwoordenVerwijderenAmaai Sofie, je hebt ons al veel verbaasd maar dit is echt heel dapper! Weer een sterk verhaal om aan de verzameling toe te voegen.
BeantwoordenVerwijderen'Sommige' ingrepen proberen we te begrijpen , heel soms..... 'glimpen' van herkenning,... maar ....... wat 'ons Sofieke ' en jullie als mama en papa moeten ervaren en aanvaarden is absurd realistisch .
BeantwoordenVerwijderenLieve familie we kunnen niet meer zeggen : moed, hou vol, 't is het waard, we zien jullie graag .... woorden schieten te kort ......maar weet dat we blijven duimen ......onze gedachten zijn bij jullie ..... !
knuffel en liefs
Annemie en luk
Van nonkel Johnny:
BeantwoordenVerwijderenToen ik een jaar of 12 was hebben ze mij ooit eens zo'n 2 weken met een darmpje in m'n buik gestopt, toen het er eindelijk uitmocht zeiden ze dat het gigantisch veel pijn zou doen... Bang dat ik toen was!! Uiteindelijk heb ik het hele ziekenhuis (klein ziekenhuis) bij elkaar gegiecheld en gelachen, het kriebelde namelijk zo ontzettend hard!! Nadien plakten ze het gaatje in m'n buik dicht met lijm.
T'is jammer dat het bij jou pijn deed maar weet dat voor hetzelfde geld het ook wel eens heel hard kan kietelen!
Het verhaal van je mama en papa deed me even hieraan terug denken. Het was gewoon een fijne herinnering.
Een beetje moraal van het verhaal is dat er (te) veel onaangename dingen zijn om even aan terug te denken later, maar.... er zijn onwaarschijnlijk supercoole momenten om later terug aan te denken.
Momenten waarop je super stoer was, momenten waarop jij jouw leergierigheid even los zijn eigen gangetje laat gaan, momenten.... zo kan je wel blijven doorgaan...
Als afsluitertje ik vind jou echt een echte heldin ( straffer dan Mega Mindy ) en ik kijk enorm op naar je ( ook al ben je kleiner dan ik ;) )
Waw, wat een kleine held. Moet je weten dat ik in grote paniek geraak bij het nog maar denken aan het uittrekken van een drain. En eigenlijk... als alles goed gaat en losgemaakt wordt (dat is de voorwaarde), is er eigenlijk niet zoveel aan. Het voelt wat slijmerig, glibberig. Maar ik kan er dus niet (meer) tegen, en bewonder Sofie daarom eens te meer. Go go go, Sofie! Als het nog eens nodig is, roep ik jou erbij als verpleegster hoor.
BeantwoordenVerwijderen