No Country for Young Men

Vandaag liepen er twee verdwaasde bezoekers op de gang. Met een grote teddybeer en een bos bloemen met 'Proficiat met je dochter!' er aan vast. Ze hadden na de lift de afslag naar het moederhuis gemist en voelde zich omgeven door een ongebruikelijke bron van onbehagen. Ze gluurden alsof ze net waren aangekomen in het Vagevuur, bang met hun nummerke in de hand hun beurt afwachtend.    

 --- 
De gang kinderoncologie in het ziekenhuis kent dan ook zijn gelijke niet. Op de ingang hangt al een bord met 'Kinderen onder 16 jaar niet toegelaten, maximum 2 bezoekers'. Dit houdt de meeste indringers op een afstand. Wie zich toch verder waagt komt in een ander wereld terecht, als je tenminste het knopje vind om de deur te openen. Een wereld waar hemel en hel elkaar raken want hier 'les extremes se touchent'.

 Hel 
Eerst en vooral horen al die patiëntjes niet thuis in een ziekenhuis. Ze zijn simpelweg te jong om al te veel gedronken, te veel gerookt, te snel gereden, ... te hebben. Het enige dat hen bindt is brute pech.
De meeste van hen zijn met darmpjes verbonden aan machinerie om dan wel de boedsomloop, hetzij de spijsvertering en/of de luchtwegen van de nodige chemische wapens te voorzien. 
Als je hun kanjerketting er bij neemt zie je dat ze vaak meer operaties, puncties en transplantaties dan leeftijdsjaren op hun teller hebben staan.
Als ze ziek worden, al is het maar een simpel griepje, worden ze verbannen in een isolatiekamer.  
Dagelijks worden ze belaagd door verplegers die hun bloed aftappen en als mama of papa hun kont schoonveegt doen ze dat met handschoenen aan, maar desondanks toch met liefde.  

Kortweg dit is geen land voor jonge lieden.

Hemel
Maar ondanks (of misschien net omwille van) die hel ontstaat er een speciaal biotoop. 
Hier werken teams beter samen dan elders. Geen gekibbel tussen kiné, logistiek, verpleging en de dokters. Ok, IT moet het nog steeds ontgelden ("die stoeme computer doet het weer niet"), maar, zoals we allen weten, is en blijft dat een universele wet.
De voorzieningen voor de kindjes zijn ook indrukwekkend: een psycholoog (praatdokter, dixit Sofie), een knutselklas, muziekklas, ziekenhuisschooltje, kast met DVD's, kast met boekjes, kast met spelletjes, ...
Je eet wanneer je wil en de frigo is gevuld met met drankjes, ijsjes en allerlei andere junkfood dat ze anders nooit mogen eten (en nu niet meer willen).
De muren zijn beschilderd met diertjes en een staat een aquarium op de gang. Koffie kan je zomaar gratis, zonder te drummen, consumeren. 
Planningen zijn flexibel en iedereen staat ten dienste van de patiënt. 

Hier werken is niet voor 'kleine' mensen. Al wie hier aan de slag is staat stevig in zijn schoenen.
--- 
Ik heb die twee bezoekers maar uit hun onbehaaglijkheid verlost en naar het aardse leven teruggestuurd. Men heeft ze later vandaag nog in Scherpenheuvel gesignaleerd.   

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Today two awkward looking visitors showed up in our hospital hallway. With a large teddy bear and flowers tagged with "Congratulations with you daughter!". After they elevator they must have missed the exit to the maternity section and they found themselves surrounded by an unusual  source of uneasiness. They stared like they just arrived at the Purgatory, waiting their turn with a number in their trembling hands. 
--- 
The hallway of pediatric oncology in the hospital is unique in his kind. At the entrance there's already a sign with "Children below 16 not allowed, maximum 2 visitors". This keeps the most intruders outside. Whoever dares to continue enters a whole different world. A world where heaven and hell meet each other because here 'les extremes se touchent'.

Hel:
First of all none of these patients belong in a hospital. They are simply too young to have drunk too much, smoked too much, driven to fast, ... They only thing they have in common is bad luck. 
Most of them are connected with tubes to machinery to their circulatory, digestion and/or lungs to provide them with  the necessary chemical weapons. 
If you would look at their 'kanjer'-necklace you'll see they've been through more surgery, punctions or transplantations than the age they have.
If they get sick, even a simply flue, they'll get locked up in an isolation room. 
Daily they're chased by nurses to tap their blood and if they parents wipe their ass they do this with gloves, but still with tenderness and love. 

In brief, this is no country for young men.  

Heaven:
But despite (or maybe just because) this hell a special biosphere is created. 
Teams work better together here than elsewhere. No bickering between nurses, docktors, kinetherepists,... . Ok, They still blame IT ("the damn computer isn't working again") but, as we all know, this is and will stay an universal law.
The facilities for the kids are impressive: a psychologist, handicraft-class, hospital kindergarten, movie's, games, ...
You eat wathever you want when you want. 
Walls are painted with cute animals and there's even an aquarium. 
Coffie is free and there is no queue. 
Schedules are flexible and all is in service of the patient.

All who works here is grounded and strong. Working here is not for 'small' people.  
 ---  
 I released the two visitors from their uneasiness and send them back to the earthly live. They have been spotted later today on their way to Santiago di Compestella.