We zoeken een moeilijke middenweg tussen Sofie op de hoogte houden en alles bevattelijk houden voor een 5-jarige. Eigenlijk is het de ganse dag toneeltje spelen waarbij je de uitleg van de dokter, de extra testen, het nachtje in het ziekenhuis, ... probeert te plaatsen in Sofie haar leefwereld zonder haar voor te liegen maar ook zonder haar bang te maken.
Het doet me denken aan 'La Vita e Bella' en het voelt juist en waardevol aan maar het is ook een soort van psychologische oorlogsvoering die energie vreet. De moeite en verbeelding die het ons kost om Sofie 's avonds in slaap te krijgen maakt dat we om 21u ook rijp zijn voor ons bed. Maar dat is nu net het moment dat je de maskers kan afleggen en even onder elkaar echt kan zeggen wat je denkt en voelt.
We moeten dit zeker opnemen met de psychologen van het ziekenhuis.
---------------
We continuously have to look for a hard midway inbetween letting Sofie know what will happen and making it understandable for a 5-year old without worrying or upsetting her too much... It is like acting all day long about what the doct0r said, what extra tests are needed, a night in hospital... and trying to place it in the world of a 5 year old without lying but without scaring her...
It makes me think about the movie "La Vita e Bella" and it feels right and valuable bit it is psychological warfare for us that eats away our energy. The effort and imagination needed to get Sofie to sleep at night makes that we are also ready for bed by 9pm. But that is also the only time in the day when we can put down our masks and talk to each other about what we think and feel.
We will definitely take this up with the psychologists in the hospital...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten