De eerste 24u van Chemo was ze nog redelijk jolig, mede door haar druk programma van randanimatie... Ook aan het babbelen met iedereen:
-met de andere kinderen in de speelzaal, losse conversaties alsof het over het weer gaat: "heb jij ook chemokasper", "welke kleur?", "heb jij ook een poortje...?"
-aan het uitleggen tegen de verpleegsters hoe ze hun job moeten doen... Toen ze efkes een werkske aan het maken was bij de schooljuf, zei de verpleegster zelfs al: "ze is precies hard aan het nadenken, want ik hoor ze niet meer,,,"
Maar de zware momenten zijn ook daar:
-na 2 weken moet ze terug wat stappen op dat beentje dat dat toch niet volledig al wegkwijmt voor de operatie. Maar in haar kopke heeft ze dat ze sneller gaat genezen als ze niet stapt. De kine heeft ze al wel heel de gang kunnen doen afstappen en daarna is het aan mama en papa om hard te zijn en ze niet meer te dragen, zelfs als ze er om ligt te wenen. Psycholoog Jurgen helpt ook om uit te leggen ,dat we de goede beencellekes ook moeten wakker houden om chemokasper te helpen vechten tegen de slechte... En opa zorgt voor extra motivatie.
-ze moet redelijk wat pillekes slikken. Alhoewel ze het al redelijk kan, is het iedere keer een strijd voor ze wil proberen. Daarstraks meer dan een uur geweend vooraleer ze een poging wou wagen...
En de bijwerkingen zijn deze namiddag begonnen:
-Rond 4u deze middag begint ze nog bleker te worden en zakt ze letterlijk en figuurlijk wat verder weg. Ze hangt wat te hangen in de stoel en verder dan TV kijken, raakt ze niet meer...
-ze laten eten is ook heel moeilijk, alhoewel ze niet echt klaagt van misselijkheid, maar ze zeggen dat dat zich vaak zo manifesteert bij kinderen want dat ze dat nog niet kunnen benoemen.. deze middag wel goed macaroni met kaassaus, maar deze avond te plat om maar van iets te proeven...
In de lange weekend zal er geen randanimatie zijn, dus dat gaat niet simpel worden...
------------------------------------
First 24hr of chemo are relatively cheerful, large due to the excellent animation program. She's very chatty and has very casual conversations with the other kids in the play room about which color of chemo they have and whether they also have a gate implanted.
But the heavy moments are also there:
-it is important that she walks again, but in her head she thinks she will heal better if she doesn't walk. The physiotherapist and psychologist worked wonders in a short time today... Now it is up to mummy and daddy to be tough and make her walk even when she is crying not to.
-she also has to take a lot of pills. Although it goes relatively well, it takes an hour of crying before she even wants to try.
And the side effects of chemo have also started:
-Around 4pm this afternoon, she started turning paler and deflating physically and mentally... She doesn't get further anymore than watching TV and hanging in her chair.
-eating also is not easy. A decent amount of mac and cheese at noon, but nothing this evening.
Weekend will not be easy as there will be no animation which is very important to keep her going...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten