Het dipje

Hier is hij dan.  De dip na de chemo.
Donderdag op bloedcontrole geweest.  We doen tegenwoordig een wedstrijdje op voorhand: we proberen te raden hoeveel het zal zijn.  En we hebben het dan meestal ook op 10% juist...  De rode flink gezakt naar 9,2, de plaatjes naar 105 (hallo bloedneusje) en de witte nog amper op 2000.  Dus weer code oranje: extra oppassen, superhygiene, supervers eten, nergens naar toe.  Ze eet ook weer minder en vraagt meer naar haar misselijkheidsmedicatie.  Ze heeft het geduld van een hongerige baby en extreme stemmingswisselingen.  Het ene moment superflink, het andere moment barst ze in onweerstaanbaar wenen uit voor futiliteiten zoals op het verkeerde moment haar kamer binnenkomen.  Tim wordt er een beetje bang van.  Maar ze blijft wel flink haar been oefenen.  Vandaag een vol uur op de kinetec gelegen en naar 55 graden gegaan.  Tegelijkertijd speelt ze op haar Wii, wat heel goed werkt als afleiding.

En hoe is het met de schouder van mama?  Vrijdag was de langverwachte consultatie bij professor de Beer in Pellenberg.  Na het babbeltje met de assistent, krijg je dan de prof de volle 82 seconden te zien en in die tijd diagnoseert hij het begin van een frozen shoulder.  Dat valt alleen op te lossen met veel kine met pijn.  Mama heeft 4 weken om haar volledige beweeglijkheid terug te turnen en dan zal de prof in de volgende 82seconden beslissen over opereren of niet.  Dus vanaf nu mag mama elke dag gezellig mee met Sofie naar de kine.  Dat werkt wel motiverend voor Sofie.