Daar zijn we weer....

Sofie had er niet veel zin in, om vandaag terug met de chemo te starten.  Ze heeft terug van het "echte" leven kunnen proeven en dat is haar hard bevallen.  En ze is ook bang hoe haar lichaam zal reageren op terug chemo.
En nog een groot verschil: bij de vorige chemo's had ze niet zo'n sterke band met Tim.  Die was soms meer een storend element.  Maar dat is nu volledig anders: Tim is haar dikke kameraad, haar beste vriend, haar speelkameraadje om zot te kunnen doen...  Ze wil hem meenemen naar het ziekenhuis maar dat gaat natuurlijk niet.

Vreemd vertrouwd, zo terug in Gasthuisberg.  Veel bekende gezichten.  Veel bewondering voor de geel oranje gips.  Sofie zag hard uit om naar het klasje in GHB te kunnen, maar dat werd al direct gedwarsboomd: ze mocht niet weg tot de dokters haar gezien hadden.  Die kwamen natuurlijk pas nadat ze normaal gezien al lang was terug geweest.  En dan worden we stande pede naar de hartecho gestuurd (alles ok met het hartje) en als we daarvan terug zijn, een half uurtje voor ze terug naar de klas mag, moeten we toch nog naar St Rafael voor een gehoortest.  Weer traantjes omdat ze niet naar de klas mocht.  Gelukkig mocht ze als ze terug was nog naar de klas, weer helemaal vrolijk.  Haar gehoor was trouwens weer wat achteruit gegaan, vooral in de hoge tonen die je normaal gezien niet nodig hebt.  We merken er in ieder geval niets van.

Nog geknutseld, spelletjes gespeeld met Isaline (joepie mijn vriendinnetje is ook hier), zot gedaan met Tim (aja, die moest natuurlijk al op bezoek komen.)

Door alle onderzoeken is de chemo pas na 19u deze avond kunnen starten, dus als we vrijdag volgens planning naar huis mogen zal het laat zijn...